printebla versio Strukturo de la Breviero

14a de aŭgusto: Maksimiliano Maria Kolbe ☐

Breviero > Tagoj laŭ la Kalendaro > Aŭgusto > 14. Maksimiliano Maria Kolbe

Memoro:

Sankta Maksimiliano Maria Kolbe

Sacerdoto kaj Martiro

Maximilianus Maria Kolbe die 8 ianuarii in Polonia natus, Ordinem Fratrum Minorum Conventualium adolescens ingressus est, et anno 1918 sacerdos in Urbe ordinatus. Filiali flagrans in Deiparam Virginem pietate, pium sodalicium, cui nomen «Militiæ Mariæ Immaculatæ», excitavit, quod tum in patria tum in aliis regionibus late propagavit. Missionarius in Iaponiam adveniens, christianam fidem sub eiusdem Virginis Immaculatæ auspiciis ac patrociniis dilatare studuit. Tandem in Poloniam reversus, plurimasque in campo de Oświęcim Cracoviensis districtus perpessus ærumnas, immani sæviente populorum conflictu, actuosam vitam in holocaustum caritatis die 14 augusti 1941 consummavit. – Li estas honorata kiel unu el la ĉielaj patronoj de la katolikaj esperantistoj.

---

Komunaj Tekstoj > Unu martiro
aŭ:
Komunaj Tekstoj > Paŝtistoj

PREĜO

Dio,
la sacerdoton kaj martiron Maksimilianon Marian,
brulantan en amo al la Senmakula Virgulino,
Vi plenigis per animzorga fervoro kaj alproksimula karitato:
Donu favore, laŭ lia porpeto, ke ni,
serioze laborante al Via gloro en la servo por la homoj,
povu konformiĝi al Via Filo ĝis la morto.
Pri tio ni petas per li, nia Sinjoro Jesuo Kristo, Via Filo,
kiu vivas kaj regas kun Vi en unueco kun la Sankta Spirito,
Dio en ĉiuj jarcentoj. Amen.

Deus,
qui sanctum Maximiliánum Maríam, presbýterum et mártyrem,
amóre Vírginis Immaculátæ succénsum,
animárum zelo et próximi dilectióne replevísti,
concéde propítius,
ut, eo intercedénte, pro tua glória in servítio hóminum strénue laborántes,
usque ad mortem Fílio tuo conformári valeámus.
Per Dóminum.

HORO DE LA LEGAĴOJ

Dua Legaĵo – Kolbe

El la leteroj de Sankta Maksimiliano Maria Kolbe

Aplikendas apostola fervoro en la zorgo por la savo kaj sanktigo de la animoj.
Apostolicus impendendus zelus in procuranda animarum salute et sanctificatione
Magno affícior gáudio, dilécte frater, ob flagrántem zelum qui ad promovéndam Dei glóriam te adúrget. Nostris enim tempóribus, non sine mœróre, vidémus epidémicum quemdam morbum, quem indifferentísmum vocant, nedum inter sæculáres sed et inter religiósos sodáles, váriis quidem formis propagári. At vero, cum Deus sit dignus infiníta glória, id primum ac potíssimum nobis máximam est, pro tenuitátis nostræ facultáte, eídem glóriam reférre etsi tantam quam a nobis ipse merétur, éxiles cum simus creatúræ, numquam tribúere valeámus.

Cum autem Dei glória in animárum salúte, quas Christus próprio sánguine redémit, quam máxime respléndeat, áltius ac præcípuum apostólicæ vitæ stúdium illud esto, quamplúrium animárum salútem immo et altiórem sanctificatiónem procuráre. Quæ vero in hunc finem áptior præsto sit via, scílicet ad divínam comparándam glóriam necnon plurimárum animárum sanctificatiónem, paucis dicam. Deus, qui infiníta sciéntia ac sapiéntia est, adeóque quid a nobis contínuo præstándum sit ut eius adaugeátur glória óptime novit, voluntátem suam nobis per suos in terris vices geréntes, ut plúrimum, maniféstat.

Est ítaque obœdiéntia, eáque sola, quæ nobis divínam voluntátem certo maniféstat. Póterit quidem supérior in errórem incúrrere, fíeri autem non póterit ut nos, obœdiéntiam sectántes, in errórem inducámur. Tunc tantum obœdiéndi darétur excéptio si supérior quídpiam præcíperet quod divínæ legis violatiónem, vel in mínimo, manifésto invólveret: quo in casu fidélis ipse Dei voluntátis intérpres non esset.

Deus isque solus infinítus, sapientíssimus, sanctíssimus, clementíssimus est Dóminus, Creátor et Pater noster, princípium et finis, sapiéntia et poténtia et amor, ómnia ipse Deus. Quidquid vero extra Deum invenítur, eátenus valet quátenus ad ipsum refértur, qui est rerum ómnium Cónditor hominúmque Redémptor, últimus totíus creatiónis finis. Ipse ítaque est, qui adorábilem suam voluntátem per suos in terris vices geréntes nobis maniféstat et nos ad se trahit, álias quoque ánimas per nos ad se tráhere ac perfectióre sibi caritáte coniúngere inténdens.

Vide, frater, quanta sit, per Dei misericórdiam, condiciónis nostræ dígnitas. Per obœdiéntiam, exiguitátis nostræ términos véluti transcéndimus, divinæque voluntáti conformámur, quæ infiníta sua sapiéntia ac prudéntia ad recte agéndum nos dírigit. Immo, eídem divínæ inhæréntes voluntáti, cui nulla res creáta resístere potest, cunctis fortióres effícimur.

Hæc est sapiéntiæ ac prudéntiæ sémita, hæc única via est, qua Deo summam glóriam reférre valeámus. Si ália et áptior via esset, eam Christus verbo exemplóque suo nobis profécto manifestásset. Sed diutúrnam eius in Názareth vitæ consuetúdinem divína Scriptúra iis perstrínxit verbis: Et erat súbditus illis, reliquúmque vitæ cursum sub obœdiéntiæ véluti signo nobis adumbrávit, passim osténdens eum in terras descendísse ut fáceret voluntátem Patris.

Diligámus ítaque, fratres, summópere diligámus cæléstem amantíssimum Patrem, sitque huius perféctæ caritátis arguméntum obœdiéntia nostra, tunc vel máxime exercénda cum própriæ voluntátis sacrifícium nobis postulétur. Nec enim sublimiórem librum nóvimus, quam Iesum Christum crucifíxum, ut in amóre Dei progrediámur.

Quæ ómnia expedítius per Vírginem Immaculátam obtinébimus, cui Deus benigníssimus suæ dispensatiónem misericórdiæ commísit. Nullum équidem dúbium, quin Maríæ volúntas ipsíssima Dei volúntas nobis sit. Cumque nosmetípsos eídem dedicámus, instruménta in eius mánibus, quemádmodum et ipsa in Dei mánibus, divínæ misericórdiæ effícimur. Sinámus ítaque nos ab ea dírigi, sinámus ab ea manudúci, simúsque sub eius ductu quiéti ac secúri: cuncta enim nobis ipsa prospíciet, cuncta providébit, córporis animíque necessitátibus prompta succúrret, difficultátes et angústias ipsa removébit.

Dua Responsorio

Estu do imitantoj de Dio, kiel infanoj amataj; kaj iradu en amo, kiel Kristo nin amis kaj sin donis pro ni: donaĵo kaj oferaĵo al Dio por agrabla odoraĵo.

Estu do imitantoj de Dio, kiel infanoj amataj; kaj iradu en amo, kiel Kristo nin amis kaj sin donis pro ni: donaĵo kaj oferaĵo al Dio por agrabla odoraĵo.

Kiel sklavoj de Kristo, plenumu el la koro la volon de Dio,

donaĵo kaj oferaĵo al Dio por agrabla odoraĵo.

Gloro al la Patro kaj al la Filo kaj al la Sankta Spirito.

Estu do imitantoj de Dio, kiel infanoj amataj; kaj iradu en amo, kiel Kristo nin amis kaj sin donis pro ni: donaĵo kaj oferaĵo al Dio por agrabla odoraĵo. – laŭ Efe 5, 1-2; 6, 6

MATENA LAŬDO

Antifono por la Laŭdkanto de Zeĥarja (Benedictus)

¶ Kristo estos glorata en mia korpo,
ĉu per vivo aŭ per morto.
Ĉar ĉe mi la vivado estas Kristo,
kaj morti estas gajno. – el Flp 1, 20-21