Ĉu ... preĝi | mediti | ricevi instigojn || kanti | muziki || informiĝi | legi | studi || prepari Diservon
reen al la libroj de la Biblio
1 [Al la ĥorestro Jedutun. Psalmo de David.]
2 Mi diris: Mi gardos min sur miaj vojoj,
Ke mi ne peku per mia lango;
Mi bridos mian buŝon,
Kiam malpiulo staras kontraŭ mi.
3 Mi estis muta kaj silenta, mi silentis eĉ pri bono;
Kaj mia sufero estis mordanta.
4 Ekbrulis mia koro en mia interno,
En miaj pensoj ekflamis fajro,
Mi ekparolis per mia lango: –
5 Sciigu al mi, ho Eternulo, mian finon,
Kaj kia estos la daŭro de miaj tagoj,
Por ke mi sciu, kiel neniiĝa mi estas.
6 Jen Vi donis al mi tagojn larĝajn kiel manplato,
Kaj la daŭro de mia vivo estas antaŭ Vi kiel nenio;
Absoluta vantaĵo estas ĉiu homo, kiel ajn forte li starus. [Sela.]
7 Nur kiel fantomo iras la homo, nur vante li klopodas;
Li kolektas, kaj ne scias, kiu ĝin ricevos. –
8 Kaj nun kion mi devas esperi, mia Sinjoro?
Mia espero estas al Vi.
9 De ĉiuj miaj pekoj liberigu min,
Ne lasu min fariĝi mokindaĵo por sensaĝulo.
10 Mi mutiĝis, mi ne malfermos mian buŝon,
Ĉar Vi tion faris.
11 Deturnu de mi Vian frapon;
De Via batanta mano mi pereas.
12 Se Vi punas homon pro lia krimo,
Tiam lia beleco konsumiĝas kiel de tineoj.
Nur vantaĵo estas ĉiu homo. [Sela.] –
13 Aŭskultu mian preĝon, ho Eternulo, kaj atentu mian krion;
Al miaj larmoj ne silentu;
Ĉar migranto mi estas ĉe Vi,
Enmigrinto, kiel ĉiuj miaj patroj.
14 Lasu min, ke mi vigliĝu,
Antaŭ ol mi foriros kaj ĉesos ekzisti.
Libro: Psalmoj
<< Psalmo: 39 >>
1 [Al la ĥorestro Jedutun. Psalmo de David.]
2 Mi diris: Mi gardos min sur miaj vojoj,
Ke mi ne peku per mia lango;
Mi bridos mian buŝon,
Kiam malpiulo staras kontraŭ mi.
3 Mi estis muta kaj silenta, mi silentis eĉ pri bono;
Kaj mia sufero estis mordanta.
4 Ekbrulis mia koro en mia interno,
En miaj pensoj ekflamis fajro,
Mi ekparolis per mia lango: –
5 Sciigu al mi, ho Eternulo, mian finon,
Kaj kia estos la daŭro de miaj tagoj,
Por ke mi sciu, kiel neniiĝa mi estas.
6 Jen Vi donis al mi tagojn larĝajn kiel manplato,
Kaj la daŭro de mia vivo estas antaŭ Vi kiel nenio;
Absoluta vantaĵo estas ĉiu homo, kiel ajn forte li starus. [Sela.]
7 Nur kiel fantomo iras la homo, nur vante li klopodas;
Li kolektas, kaj ne scias, kiu ĝin ricevos. –
8 Kaj nun kion mi devas esperi, mia Sinjoro?
Mia espero estas al Vi.
9 De ĉiuj miaj pekoj liberigu min,
Ne lasu min fariĝi mokindaĵo por sensaĝulo.
10 Mi mutiĝis, mi ne malfermos mian buŝon,
Ĉar Vi tion faris.
11 Deturnu de mi Vian frapon;
De Via batanta mano mi pereas.
12 Se Vi punas homon pro lia krimo,
Tiam lia beleco konsumiĝas kiel de tineoj.
Nur vantaĵo estas ĉiu homo. [Sela.] –
13 Aŭskultu mian preĝon, ho Eternulo, kaj atentu mian krion;
Al miaj larmoj ne silentu;
Ĉar migranto mi estas ĉe Vi,
Enmigrinto, kiel ĉiuj miaj patroj.
14 Lasu min, ke mi vigliĝu,
Antaŭ ol mi foriros kaj ĉesos ekzisti.